Przejdź do głównej zawartości

Imperium odradzającej się śmierci

Nie stąpam po twardej ziemi – cały czas brodzę w bagnie miękkiego światopoglądu, jego brudna i mętna toń woła moje myśli, woła za pewnym gruntem, za Ceroklisem*, by ten grunt wydawał realne plony, soczyste i doskonałe w smaku, lecz cały czas jest on pochłaniany przez tętniący gigantycznym ogniem żar Heliosa**. W mym umyśle chcę mieć swoją twierdzą, zbudowaną z najtwardszego kamienia, a nie ze spróchniałego drewna, którego gnębi notoryczna i nieustępliwa śmierć. Gdy me oczy stykają się z innym oczyma tego świata, gdy słowno-liczbowy sygnał nadaję w eter jakby radiostacja, gdy sygnał ten odbierają cudze umysły, których nikt i nic nie może fedrować, uświadamiam swoją miałkość, zaś swoją Polskę zastaje murowaną, a zostawiam drewnianą. I jakże jest to liche, kruche, aż chce się powiedzieć, wybitnie nadwrażliwe drewno, którego już nie tarany nie muszą przemóc, a bramy zbudowane z tego surowca rozbije w najdrobniejszy pył jedynie powietrze wydmuchane z ust. I cały ten oto mój świat chętnie zaprasza w gościnę stany depresyjne, których przykry zapach kloaczny roznosi się w najodleglejszych zakamarkach mego umysłu. Jakże moje ego nie znosi tego życia, jakże moje życie nie znosi ciągłej niepewności, że jutro moja twierdza znów zostanie zburzona, chociaż wzniesiona dopiero w połowie! „Uderz, wyrwij choć skrawek swej najmocniejszej na świecie pewności, odetnij mieczem głowę Hydry, której łby pożerają twoją twierdzą!” - to chcę wykrzyczeć, to chcę oznajmić wszystkim, że w mej czystości mnóstwo jest dokuczliwego brudu, że mój nektar to cykuta, że moja ambrozja to rozgotowany, mdły ryż albo owoc wilczej jagody. Moja egzystencja zatopiona w otchłani wiecznej ciemności woła do walki, na jej twarzy maluje się berserk, lecz z oblicza berserka spływają łzy, nie przezroczyste, oj nie, lecz krwawe, świdrujące w oczy innych najczerwieńszą z czerwonej krwi. Nie stąpam po twardej ziemi, i nie ulatuję szczęśliwy w białe chmury zawieszone na nieboskłonie, by rzucić z szyderczym uśmiechem najokrutniejsze przekleństwa w stronę bagna miękkiego światopoglądu, by ono wiedziało o utraconej na zawsze ołowianej koronie miękkiego światopoglądu. Nie stąpam po twardej ziemi – lecz żaden żywot na ziemi, tu na ziemi, nie wejdzie na widzialne pastwiska wieczności... Bo ich nie ma... I w tym utwierdzona moja szara nadzieja...

* - prałotewski bóg urodzaju, czczony na ziemiach obecnej Łotwy do XIII-XIV wieku;

** - starogrecki bóg słońca.
Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nieskończone podróżowanie, które spokój ostracyzmowi poddaje

  To, co wyrasta w mojej duszy, ten korzeń jak rak toczący się, odbiera soki temu drzewu życia, które ma mnie uspokoić, zaprosić do pałacu mojego umysłu świetliste istoty, które krwawą bitwę obróci w pokojowe przymierze. Gdy czas goni nas, słyszymy na naszym spoconym karku jego ciężki i nierównomierny oddech. Ten neurotyzm ze schizofrenią zmieszany – jak te dwie skonfliktowane strony zaprosić do rokowań, pokazać im te mityczne centrum, w którym bojaźń nie wznieci płomieni urojeń, nie skuje lodem strachu przed odjeżdżającym autobusem czy pociągiem? W tych korzeniach krzyczy milczenie, które nie chce się bać świata, spełnić jego podstawowe oczekiwania, lecz perfekcjonizm drwi ze mnie, może powinienem medytować nad rzeką wrzeszczących lęków, i magiczną sztuczką obrócić tą rzekę w taflę jeziora, które zakryje głębiny mętne od schizofrenicznych orgii, a na jego powierzchni tylko spokój, spokój, który dla mnie może być pozbawiony wszelkich odcieni radości, lecz ten spokój chce na tron myśli
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Rzecz o dialogu ze znajomą o imieniu Rzeczywistość

Gdy spoglądam w podniebną toń majowego wieczoru, gdy me oczy się zatapiają w jego ciemnych barwach, jakby ten nieboskłon zalany purpurą, przychodzi czas, by pogodzić się z rzeczywistością, by moja dusza przygotowała się na śmierć za życia, choć ona martwa i obumarła od wielu, wielu lat. Przychodzi czas, by pogodzić się z rzeczywistością, bo moja myśl, mój czyn i moje dzieło nikogo i niczego już nie zmienią, nie ofiarują one światu wartości, która zmieni żelazo w złoto. Nie wierzę już w politykę, nie wierzę już w misję moich wierszy, widzę niesprawiedliwość, której nie zgniotę w swoich rękach, a żaden z bogów ani duchów nie porazi jej haniebnych czynów i myśli ani słupem ognia, ani piorunem, ani morową zmorą czy śmiejącą się śmiercią. Przychodzi czas, by pogodzić się z rzeczywistością, by myśl złą i brzydzącą się niesprawiedliwością powierzyć twórczej sile Welesa, bym z jego mocą pokonał właśnie tą myśl złą i brzydzącą się niesprawiedliwością, bo w żadnych z dzieł, co ludzka ręka wykreo
Prześlij komentarz
Czytaj więcej